Ek hoop dat jy jou oë toemaak en bid
vir elke blou Maandagoggend
en elke laatslaap Saterdag,
vir elke toebroodjie wat jy eet
al het jy dit nie self gemaak nie.
Ek hoop jy bid vir elke persoon
wat klere vir die kinderhuis skenk
en vir elke boemelaar wat al ooit
aan jou kar se venster geklop het.
Ek hoop dat jy jou oë toemaak
en jou Here ken in jou gebed.

Ek hoop ook dat jy jou oë opnuut oopmaak
sodat jy daagliks die wolke kan waardeer
en weet dis daar waar jou drome dryf.
Ek hoop dat, wanneer dit reën,
jy sorgeloos en kaalvoet dans
tot die water van jou hare af drup
en jou enkels bruin is van die modder
en wanneer jou drome so groot is
dat die reën die plaaspad verspoel…
hoop ek jy glimlag met die wete
dat jy op die regte pad is.

Ek hoop dat jy met elke sonsak besef
dat jou drome geen horisonne ken nie
en wanneer die sterre die hemel versier,
hoop ek jy sien die droom
wat op elke ster geskryf staan
en hoe mooi die donker is
omdat jou drome helder skyn.

Ek hoop jy vang elke reëndruppel
wat mik om op jou kop te val
en wens op elke ster wat jou oë kan vind
en wanneer jy vrees vir die son se hitte
of die hemel se hoogte,
hoop ek jy gryp jou Jesaja 41
en reik na jou drome op die skouers van Sy wind.
(c)
j.s.s
2021.03.01

• Opgedra aan my boetie – een van die slimste en stilste mense wat ek ken

Daar word gesê dat mens slegs tien persent van jou brein gebruik
en dat genieë oor generasies heen, almal tekens van absurdheid toon,
maar jy vra vanaand: “Wie het ‘normaal’ en ‘mal’ verwoord en gedefinieer?”
“Wie het besluit dat sewentienjariges IK- en aanlegtoetse moet skryf
en wie het gesê dat wiskunde en jou oorsig daartoe die volheid
van jou salarisstrokie bepaal?”

Daar word dalk gesê dat mens net tien persent van jou brein gebruik
en daar word dalk aan jou verduidelik dat jy ‘n praktiese student is
omdat jy nie wiskunde cum nie,
maar normaal is net normaal omdat ons almal glo dat ons dit is.
Jou brein raak versigtig kragtig wanneer jy aanhou
om dit, wat aannames vir ander is, te bevraagteken.

Jou salaris sal nooit meer as net papier wees nie.
Die hoeveelheid lewensgeluk waarmee jy jouself vergoed
elke maand, elke dag, elke oomblik
word deur jouself bepaal en betaal – vat ‘n voorskot,
gee jouself ‘n verhoging – want wie kan jou keer?
Jou geluk word nie deur ‘n persentasieteken aangetoon nie
en jy is wyser as die platgepraatte term
waarna die wêreld jou forseer!
Jou tien persent is net tien persent as jy vasklou aan klassifikasie
wat deur ‘n ongeklassifiseerde individu bepaal is.

Vokkit, jy is soveel meer –
mèèr as die idee wat die wêreld van jou wou vorm,
mèèr as ‘n persentasie wat geluk mee- en teenvoer
en mèèr as wat enige koerantartikel of aanlegtoets
ooit vir jouself van jouself kan vertel.

Mag jy floreer ver buite die blik van normalisasie
en mag jy wêrelde wat buite ons dae bestaan
stukkend bliksem met jou brein

want tien persent definieer jou nie!
(c)
j.s.s.
2021.02.02

Ek sit met my hart op my skoot en biltong in my hand
want die pad natuur toe is doners ver as jy in die stad bly.
Ek fynkam die ruigtes en velde soos ek saans sy hare uitgeborsel het en ek wonder of bokke die winter uitken aan die vermindering in spore…
Ek voel hoe die Desemberson my voorkop pla en besef weereens hoe erg biltong ‘n mens se asem laat stink.
Dit is ironies hoe mense die nut van ‘n dier aan die seisoen in hulle lewe koppel
want dieselfde lens waarmee ek die dier bewonder, is in sy jaggeweer as hy mik en skiet.

Die eerste koedoe is kort kilos diskant die hek en my verkyker het fokus ingeneem op die draai van sy horings.
Ek staar na elke horing en aam die verskille.
Die perfekte verskille.
Hoekom is verskille nooit vir mense perfek nie en hoekom hang die reuk van pasafgeweerde koeëls aan my lippe?

Ek besef meteens dat die vrede wat hier wei nie my hart in my bors gaan terugstoot nie en dat ek volgende keer meer water moet inpak.
Menselewens draai soos koedoehorings – myne is ‘n ooi.
Ses maande na die jagseisoen kyk ek na hierdie berge en ek wonder of die mankolieke omvang van hoop ook seisoenaal is.
Wat is ‘n bok dan nou eintlik as hy in ‘n bruin papiersak pas en wie het besluit dat leeus in dieselfe kamp as die koedoes sal hoort.

Vir sommiges is bokke bewondering en vir ander ‘n versnapering.
Ek sit met beide en skielik ook met moerse tandpyn.
Hoekom sit mense in Rangers en eet biltong in die wildtuin?
(c)
j.s.s.
2021.01.17

Daar word vertel dat liefde ‘n saadjie is wat jy koester en omarm soos ‘n jong orgidee
En wat groei met elke wonder wat daar moontlik te skuile is in Tyd homself.
Daar word vertel dat mens moet blom waar jy geplant is met wortels wat klou aan verbreedte mondhoeke en vingers wat deur uitgekamde hare vleg.
Dat dit soggens soos ‘n sonneblom die lig soek wat binne twee afsonderlike harte opkom en dat die benydende gawe van gee, die water vir die blare is.
Daar word vertel dat liefde ‘n saadjie is – ‘n rooiwyn roos.

Maar daar word nie vertel dat liefde soms wilde veldblomme of ongesnoeide Icebergs is nie.
Daar word nie vertel dat liefde grond vir groei nodig het en dat die grond eintlik net korrels van jou siel is nie.
Ja, hulle waarsku jou nie teen die ontkiemingsproses wat moet plaasvind lank voor jou saailing kan fotosinteer en floreer nie.
Dit is eers wanneer jy die saadjie in jou hand hou en jou oë op die oorkantse ligbron rig en twee strale bymekaarkom dat jy weet dis dagbreek…
en dan maak albei soos boontjies wat deur ‘n afwagtende agtjarige in twee lae watte geplant is.

Jy breek – onophoudelik en sorgeloos jou siel stukkie vir stukkie af
om die saadjie te voed nog lank voor jy weet watter plant jy kweek…
Tot jou hart afwater
en die ligstrale ondergaan
en al wat oorbly
is die dorings
wat jou konsep van liefde
onherroeplik
stukkend
steek.
(c)
j.s.s.
2021.01.16

Ek sluk die laaste bietjie klamheid van my mond in my keel af.
Ek wil skree maar my stem het onder in my longe gaan lê.
Hoekom?
Hoekom het jy pronkend voor my potlood en papier kom lê as ek jou nie mag skilder nie?
Hoekom is die skets wat ek van jou gesig het, sonder kuiltjies en plooie al het ek telke male die regte beeld voor my gehad?
Vanaand is my potlood te swaar om op te tel en my tekenvelle is gevlek.
Ek stop by elke spieel om te kyk of jy agter my staan, of jou hande dalk op my skouers of heupe rus en ek dit net nie voel nie.
Ek loop by my kunskamer in en ek loop weer uit want my verf is droog en my potlood stomp.
Die gedagte van jou is buitelyne met swak skakering.
Ek kan dit amper nie meer sien nie, maar ek kan dit skree.
Ek kan skree van elke keer wat jou hande in my hare was en van strate op n klein oos-kaapse dorpie waar strome herinneringe soos September reën wegvloei.
Ek kan die name van die plekke waar jou voetspore nou nog langs myne kuier uitskree in die volgorde soos ons gereis het.
Ek kan skree van elke koppie cheap koffie wat ons saam in n flat sonder sitkamerbanke gedrink het.
Ek kan skree van elke bynaam wat ons opgemaak het en van liedjies waarvan die lirieke eens lewend was.
Ek kan skree met elke stukkie van my hart wat nou hier op die vloer tussen hierdie meubels lê en bloei.
Ek kan!
Maar ek gaan nie.
Want jy het my tekenwerk uitgevee en jou ore doofgemaak vir krete wat teen liggaamsmure uitklim
en ek gaan moet besef dat nie eens die beste kunstenaar n swart hart kan inkleur nie.
(c)
j.s.s
2021.01.14

Sprei jou vlerke
Kaalvoetkind,
want die berge se rante
steek skerp teen die wind.

Vlug vir jou onskuld –
reis na die son,
want die onrus wag
vir jou aankoms in Sodom.

Vlieg hoog bo die wolke
Struikelkind,
want die storm wat broei
maak jou opnuut blind!

Lig trots jou vlerke
Kaalvoetkind,
want die heuwels en kranse
hang laag in die wind.

Kruip weg vir die storms
wat jou wil verslind
en keer telkens na jou kinderdae terug
om jouself aan te hou vind.

(Spesiale dank aan Tanya Abrie, ‘n goeie vriendin wat my geboortedag en baie tienerherinneringe saam my deel, vir haar bydrae tot hierdie gedig)

Ek was vertrou met die volgorde waarin die reeks sou verloop.
Iewers in my geheue het dit stadig maar seker ontknoop.
Jy word hierdie dinge geleer: die gegewes, konstantes en die definisies,
maar tog weet niemand méér as net wat dit is nie.

Ek is ingehok deur oggenddou, opgesluit in n ewig-veranderende momentum.
Party skep emmers vol – ek skep asem.
Woorde, met die krag van verandering, lê en heers
oor die tyd wat aanstap – tevergeefs.
Sonder ‘n stem en ‘n wil om na iets buite die blik van norm te gryp.
Jy moet leer swem, anders gaan jy versuip!

Die uitkykpunte langs die pad kom soos die hart se lub dub
en elke poging om te loer is ‘n rebelse druppel wat uit liters water drup.
Elke druppel moontlike menswees – ‘n waterval in wording.
Kan jy al swem, of gaan jy verdrink by die monding?

Almal dig oor die einde met geen belang oor die begin
en my perspektief waak oor meer as net om daarin te ontgin.
Jare lank al grawe ons na goue klippies en die tafel onder die grond
en met n been in die graf voel ons, ironies genoeg, aards en gesond…
Dis n droeë wêreld dié van graniet en metaal,
maar n goeie swemmer weet hoe en wanneer om asem te haal.

Ons is almal te laat gebore in ‘n wêreld wat haar omgee laat opdroog in haar soeke na meer
en net hier en daar is spatsels mense wat leer hoe om die golwe van die lewe te trotseer.

Liewe …jy. Ek sit vandag en dink aan hoe jy sukkel om jou hemp se knope om jou polse vas te maak, hoe jy eers op die laaste deel van die liedjie op die radio sal begin saamsing en hoe jy nie kan besluit aan watter kant van jou kop jou sypaadjie die beste lyk nie. Ek sit en wonder of jy vandag met of sonder daardie vakansie armband werk toe is en of jy onthou het om jou kar se ligte af te sit na jy parkeer het.

My liefste mens, ek sit en dink aan ons anniversary vakansie waarop ons vergéét het dat dit ons anniversary is. Ek onthou hoe jy my op die strand afgeneem het en hoe baie i love you’s ons daardie naweek uitgeruil het. Ek wens ek kon my oë toemaak en weer my hand in joune sit terwyl ons op en af op Jeffrey’s se strand loop en praat oor gebroke kuslyne en vyfjaar doelwitte. Dis jy! Jy wat sê jy mens lekkerder as ek in die omtrek is en dat daar spasie op jou skouers is vir die tonne bagasie wat ek dra. Jy sê jy weet dat jy sonder my kan oorleef maar nie sonder my kan leef nie. Ek mis jou. Ek onthou hoe jy links verby my loer terwyl jy vlugtig om verskoning vra vir iets wat jy dink dalk verkeerd kon verloop. Ek wil weet hoe my môre lyk as jy saam daaraan skilder.

My tipe mens – dit is wat jy is! Ek lê vanaand en bid vir jou, al is jy soms te lui om jou baard te skeer of jou sokkies in die mandjie te gooi. Ek bid vir voorspoed Skat en liefde sonder ‘best before dates’ want ek wil weer saam jou Jeffrey’s toe gaan om die seemeeue van elke angle gecapture te kry en te wonder hoekom die golwe die sand herhaaldelik kom soek en agterlos by mense wat mens soos ek en jy.